Nieuwsbrief 40 - juli 2009
Lodwar Kenya
Beste allemaal,
Het was weer een enerverende periode de laatste maanden.
Er moest veel werk worden verzet, zoals verslagen maken en het in gebruik nemen van het nieuwe Ewoi kantoor.
Tevens waren er de jaarlijks viering van St. Luke's feestdag en het afsluiten van de cursus gebarentaal voor ouders.
Maar naast de vreugde van de opening van het nieuwe Ewoi kantoor was er ook het verdriet
om een van de medewerkers van het ouderen-programma, die overleed na een kort ziekbed. Dit heeft grote impact gehad op velen.
Jammer dat de mensen hier nog steeds gebukt gaan onder het tekort aan voedsel.
Droogte, hoge prijzen en mismanagement spelen nog steeds een grote rol in dit tekort.
Voor aids patienten, die medicijnen gebuiken, is het erg voornaam goed voedsel te krijgen,
want de medicijnen zijn heel sterk. Sommigen weigeren zelfs de medicijnen, omdat ze weten dat ze geen voedsel hebben.
Een zorgelijke situatie waar van hogerhand lang niet voldoende aan wordt gedaan.
De dove kinderen en de medewerkers van het internaat zijn naar huis voor een welverdiende vakantie.
Begin januari start het nieuwe schooljaar en wordt iedereen weer terug verwacht.
Ewoi dag en opening nieuw kantoor.
Een bijzondere dag voor de ouderen en de staf van het Ewoi programma was 19 oktober.
Op traditionele Turkana manier werd er verhuisd van het oude naar het nieuwe kantoor.
Vroeg in de morgen kwamen de ouderen naar het oude kantoor in de stad, waar ze een ontbijt kregen bestaande uit melk en brood.
De ouderen die niet konden lopen werden met auto's meteen naar het nieuwe kantoor op het missieterrein gebracht.
Voorafgegaan door vier bepakte ezels en traditionele dansers ging een stoet van ongeveer 200 ouderen, medewerkers en leden van het bestuur door de stad al dansend en zingend, naar het nieuwe gebouw.
Na een tocht van ongeveer drie kwartier werd de groep verwelkomd door de bisschop, die het gebouw inzegende en voorging in een eucharistie viering. Er werd gezongen en gedanst en iedereen was in opperbeste stemming.
Na enkele woorden van de assistent coordinator Agnes en de vertegenwoordiger van het bestuur werd het feest op een informele wijze voortgezet,
zoals dat in Turkana gebruikelijk is.
Rond het middaguur werd een maaltijd aan de ouderen aangeboden en ontvingen zij presentjes.
De vrouwen kregen een rok en de mannen een wollen omslagdoek.
Daarnaast kregen zij een linnen tas met mais en bonen, melk thee en suiker.
Iedereen ging tevreden huiswaarts.
Voor de medewerkers en de enkele genodigden was er een maaltijd in het gasthuis van het diocese.
Een geslaagde dag waarover de ouderen nog steeds praten als de huisbezoeksters hun bezoeken.
De rokken die de vrouwen kregen waren gemaakt door een groep dames uit Elst, die dagenlang
hebben zitten naaien om deze rokken en ook de honderden tassen te maken.
Het was een ware verassing voor de ouderen deze geschenken te ontvangen.
Elly en medewerkers, jammer dat jullie niet hebben kunnen zien hoe blij de mensen waren met wat jullie hebben gemaakt,
het zou jullie goed doen.
Namens de ouderen heel hartelijk bedankt.
Anne Ekitela.
Op zondagavond 8 november hebben we, onder een maanloze heldere Turkana sterrenhemel,
bij een zojuist aangestoken vuur, afscheid genomen van Anne Ekitela.
Zij was een medewerkster van het Ewoi programma sinds 2003 en is op 32 jarige leeftijd overleden.
Haar twee jonge kinderen Bob en Philip voedde zij de laatste jaren alleen op.
Haar leven is lang niet altijd over rozen gegaan.
Op jonge leeftijd verloor zij haar moeder en de stiefmoeder was niet zo aardig voor de kinderen uit het eerste huwelijk.
Vanaf jonge leeftijd heeft ze altijd voor haar broertje gezorgd en hem, met veel moeite, toch een goede opleiding laten volgen.
Anne was een vrouw met een sterk karakter, vrolijk, hartelijk en gastvrij, kwam op voor rechtvaardigheid en had een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
De ouderen die ze bezocht werden blij als ze haar zagen en mede omdat ze een rasechte Turkana was,
begreep ze de ouderen met hun achtergronden, tradities en moeilijkheden en hun vreugde.
Ze had altijd serieuze en enthousiaste verhalen als ze terugkwam van haar huisbezoeken.
Begin november werd zij ziek en moest in het ziekenhuis in Lodwar worden opgenomen. Haar gezondheid ging snel achteruit en nadat ze op een zondagmiddag de ziekenzalving had ontvangen overleed zij in het bijzijn van haar broer en collega's.
Haar lichaam werd nog diezelfde avond naar de compound van haar broer gebracht, want ze had te kennen gegeven dat ze daar begraven wilde worden.Volgens Turkana traditie wordt er meteen bij aankomst op het terrein een vuur ontstoken om de omgeving te laten weten dat er een dode in hun midden is.
Van ver kwamen mensen aangesneld die toen de hele nacht hebben gewaakt en het vuur brandend hebben gehouden.
De volgende dag is Anne onder grote belangstelling begraven. Het graf werd bedekt met stenen en bladeren en iedere aanwezige besprenkelde het graf met water.
Een houten kruis vermeldt haar naam.
Een week lang is er nog gewaakt en werd het vuur brandend gehouden. Volgens de Turkana traditie volgen er nog verschillende afscheidsrituelen in de loop van de komende tijd. We hopen dat er voor haar twee jongens een goede opvang zal worden geregeld.
Moge Anne ruste in vrede.
St. Luke's dag.
De jaarlijkse St. Luke's dag is weer uitgebreid gevierd in het internaat.
Ook werd een week durende cursus gebarentaal ouders afgesloten.
Na het officiele gedeelte volgde een programma die voornamelijk door de kinderen werd verzorgd. Er was zang, toneel en dans door de dove kinderen.
Het is altijd weer bijzonder om te zien hoe deze kinderen zich kunnen uiten en zich verstaanbaar maken in gebarentaal.
De ouders die de cursus gebarentaal hadden gevolgd kregen een certificaat van deelname.
Zij lieten de opgedane kennis zien door het opvoeren van toneelstukjes in gebarentaal. Hierdoor
bleek dat zij veel had-den opgestoken en dat zal de communicatie tussen hen en hun dove kind zeker ten goede komen.
Een mooie dag die werd besloten met een goed verzorgde maaltijd.
Registratie school voor dove kinderen.
Het onderwijs aan dove kinderen wordt gegeven in een school als onderdeel van een grote basisschool n.l. Loyo Primary school. Daar het aantal dove leerlingen toenam heeft het ministerie, na een lange periode, toegestemd om deze afdeling van de school te registreren als een zelfstandige school. Dus onderwijs aan dove kinderen zal vanaf nu gegeven worden aan een eigen school die genoemd wordt "St Bernadette Primary School for hearing impaired" De nieuwe school heeft nu recht op een eigen headmaster en meer gekwalificeerde leerkrachten, die dan door het rijk betaald zullen worden. Hopelijk maakt de overheid hun beloften waar in het belang van onderwijs aan dove kinderen in de basisschool van klas een tot en met acht.
De hulp van NGO's.
Al jaren zijn vele hulporganisaties aktief in het Turkana district.
Soms vraag je jezelf af waar ze mee bezig zijn. In de tien jaar dat we hier nu werken hebben we er velen zien komen en gaan.
Maar echte structurele verbeteringen zijn er eigenlijk maar weinig.
De bevolking blijft afhankelijk van hulp.
Een ander aanpak, waarbij de bevolking actief betrokken wordt zou misschien meer zoden aan de dijk zetten.
Mensen moeten eigenwaarde krijgen en trots zijn op wat ze zelf kunnen en doen.
Sinds enkele maanden is er nu een organisatie, die veel geld ter beschikking heeft, neergestreken in Turkana.
De bedoeling is dat de "ouderen" een pensioen krijgen, zodat ze zich in hun levensonderhoud kunnen voorzien.
Er wordt niet aan gedacht dat "delen" in Turkana een belangrijk onderdeel van de samenleving is.
Dat wil in dit geval zeggen dat de maandelijkse bijdrage vaak onder de familie verdeeld en (mis)gebuikt zal worden
en de oudere in dezelfde situatie blijft verkeren.
Drommen mensen, die denken voor dit pensioen in aanmerking te komen, gingen op de registratie van de "ouderen" af .
Een aantal is geregistreerd en ontvangt een tweemaandelijks "pensioen "
Geld geven alleen is in de meeste gevallen geen goede optie.
De mensen moeten er wat voor doen en daarvoor beloond worden met geld, voedsel of andere zaken. Dat is zinvol werken.
My first flight. Mary.
I have always known that flying was like a dream to me, but never expected it would happen so soon.
I could not believe when Agnes (my colleague) mentioned that Annie, (our sponsor for the course we followed and our coordinator),
rung that we were to fly on Sunday 20th September 2009, the day after our graduation ceremony.
Ben and Annie had a lot of
luggage so we could assist them in carrying this. "Don't make fun of me" was my reaction.
Deep down my heart, it was anxious and yet expected that may be it was true. I could not sleep. I kept thinking, turning.
Dreaming of how it would be swinging in the air like a pendulum.
Why would this happen to me? I would ask myself, convinced that it was a practical joke, I try to control myself not to
look too exited or too dismissive . I was praying that if it was true, than it was the best graduation gift.
I was overwhelmed with joy and gratitude for all Annie had done for me, pay school fees, provide transport and
also attending my graduation ceremony.
The graduation was colourful, well organized and ended on time. After graduation ceremony we went for lunch, Ben, Annie, Agnes and myself. That's when she confirmed that we were to fly to Lodwar the following day at 2.40 p.m.
Shock of my live.
I discovered that the airport was like a big market day where passengers and airport staff were busy with checking in
and weighting the luggage.
Air hostess were polite, friendly and they made me feel important. I discovered that the check-in system
the airport was not what we were used to on other public transport, especially busses. We were not allowed to come out after check-in
but were directed to the passenger lounge.
While waiting, we had refreshments at the lounge where we could see planes on runway, some taking off, others waiting for passengers.
It was a beautiful scenery, my heart was beating hard because of anxiety and anticipation. I did not know that at such times one feels
like visiting the loo (toilet) frequently when it was announced that it was our time to board to the plane, my heart beat increased.
I started sweating as we were marching to board the plane. Inside the plane, I was still nervous up to the point we were told to
put on our safety belts. Unlike busses, we were offered bottled water, a packet of juice and biscuits.
We were also told to put off our mobile phones. I was seated next to the window a way from the wing where Annie said I could view
the scenery outside the plane.
During take off I felt like I was falling into a ditch, and somebody was waiting to pick me up so that I don't hurt myself.
Buildings and people were becoming smaller and could not be seen when we pierced into the clouds. The lighter clouds were passing
like smoke while the thicker clouds looked like huge bales of cotton.
In the air, the plane felt like it was not moving at all, only
the changing of the scenery down was a prove that it was moving. I could not close my eyes as I wanted to see and to experience everything.
After what seemed like an hour, we were in Turkana as the landscape changed to be rocky, sandy, bare and scarcely populated with
little vegetation cover.
The plane landed at exactly 4.30 p.m. when I felt like everybody in Lodwar would know that I had boarded a plane.
In fact I was happy when somebody asked me where I was from and I confidently replied that I was from abroad. Smiling to myself
I knew in my heart I just came from Nairobi. I was happy and proud as I was taking the suitcases from the plane to the car that was waiting for us.
People at home and neighbours were surprised to see me in Lodwar earlier than expected and that I had to show the boarding ticket as a prove.
It was the greatest day of my life and will live to remember it.
Mary
Tot slot willen we ieder die ons het afgelopen jaar heeft geholpen op welke manier dan ook heel hartelijk bedanken.
Zonder de steun van zo velen zouden we dit werk niet kunnen doen.
Nogmaals heel veel dank.
We wensen alle lezers van deze nieuwsbrief
Fijne kerstdagen en een gezegend 2010.
Vriendelijke groeten,
Annie en Ben
De nieuwsbrief wordt via de post verzonden.Om kosten te besparen willen we in het vervolg deze brieven, zo mogelijk, via de e-mail naar u verzenden.Indien u deze per e-mail wilt ontvangen laat het ons weten door uw e mail adres aan ons door te geven .
Bij voorbaat onze dank.
|
Ben en Annie Janssen | P.O. Box 101 |